S’AMORE EST BIDA… L’AMORE E’ VITA

Anna Maria Sechi

di ANNA MARIA SECHI

In sa bida nostra s’amore nos acumpagnat dae sa prima die chi naschimus,  sos primos carignos chi retzimus sunt de mama e de babbu. Manu manu chi creschimus tenimus s’afetu e sa cumpagnia de sos amigos de su  bighinadu. Pustis  cumintzat su bene cherrer de sos cumpanzos e cumpanzas de iscola, s’afetu est amore, e s’amore  non podet mancare a niunu a cale siat edade.

Prus creschimus, prus s’amore est bida. Cando si perdet s’amore si  bivet male, non nos cuntentamus de su chi tenimus, semus insosdisfatos, non nos amamus mancu nois etotu. In s’incumintzamentu torramus a sa cumpagnia de sos amigos, amigos  de trabàllu, amigos de iscola  o de su bighinadu, ma no est  cosa chi durat prus de tantu. Pagu a pagu non sentimus solos mancarri siemus in cumpagnia insoro e  tando, die pro die leamus s’àndala de  sa soledade, e  istamus in domo  solos e afligidos. Custa est s’immagine de tantos de nois chi, in sa bida no ant agatadu una cumpanza o cumpanzu pro bìvere paris  a manu tenta,  unu pro s’àteru.

A dolu mannu, sutzedit puru in sas copias normales  maridu e muzere,  cando benit a mancare unu de sos duos, su chi restat bivet s’inferru, prus ancora si tenet una tzerta edade.  Siat s’òmine o sa fèmina curbant s’ischina dae su pesu de sa mancantzia e dae su dolu de bìvere in soledade, in custas ocasiones  sa zente bi tenet  a nàrrere: – Non setzis solu, tenides a fizos bostros chi bos cherent  bene-.  Custa frase  monumentale totus la tenent in buca cando abbojant  un fiudu o una fiuda chi non si aconnostant de sighire sa vida insoro solos.

 S’afetu  e sa cumpagnia de sos fizos, bonos chi siant no est mai sa cumpagnia e s’amore de unu maridu o de una muzere, unu cumpagnu o cumpagna de annos de bida. S’amore chi unit un òmine e una fèmina est su mele de sa bida, cando benit a mancare cumintzant sa tribulias fisicas e ispirituales. Sos chi sunt in custa situatzione non tenent su coràggiu de si cunfidare cantu  siat pesosu de istare solos, cant’est manna sa pena chi tenent in su coro de no àere prus s’abbratzu de sa muzere, s’abbratzu de su maridu, cantu siat feu de s’ischidare solos ogni manzanu e, de no àere prus  s’arrejonu  de sas simples paràulas de onnia die.

Cun custos pensamentos binvent cun s’immagine de sa morte sempre in ogros e, die pro die si morit prima de morrere de a beru. Pro medas, su bonumore  insoro est  aparèntzia ebbia, medas a pustis de custa estrema situatzione de dolu mannu,  tenent in issos enèrgia e forza e unu  coro prenu de amore e non tenent sa possibilidade de lu bìvere cun carchi àteru o àtera persona, a causa  de sos pregiudìtzios chi bi sunt in cada unu de nois. Sa prima cosa chi pensant  est : Ite narant sos fizos? Ite narat sa zente?  Totu custas preguntas, totu custos timores  ponent malamente in rughe.

A pustis de carchi annu los agatamus truncados dae sa sorte, moralmente aterrados dae su malu bìvere chi tenent in sa soledade insoro, Su malu bìvere, nos est solu mandigare male, su malu bìvere est cando ogni mantzanu nos ischidamus sena volontade,  cando perdimus su gustu e su pràghere de nos sentire bios in sos sensos de sa carena  nostra, totu custas cosigheddas chi leamus a s’ispissu tropu a sa lizera nos causant dannu mannu a sa salude,  fragilizant s’èssere nostru,  lu rendent terrinu fertile a ogni tipu de maladia chi rendent s’esistèntzia nostra prus malinconica pro nois e chi da pesu a tota  sa famìlia.

Depimus imparare a  connòschere su bisontzu vitale de sa  s’esistèntzia nostra, sena isetare custu o s’àteru.  Sa bida est una ebbia, s’amore est energia, s’amore est vida, est sa cumpagnia e s’alligria a cale siat  edade. Chi siet printzipe regnante o umile tzapadore sa vida chenza amore no est vida.

In sa professione mia apo tentu ocasiones de connòschere òmines e fèminas chi a una tzerta edade cando est bènnidu a mancare s’amore de sa  bida insoro, pro no infadare a niune sunt andados a bivere  in nd’una segnoria (ispitziu naramus a s’antiga).   Apo bidu tanta zente  triste e isconsoladas resolutas a  morrere, paritzas e paritzos de custas pessones  pro fortuna insoro, ant tentu s’ocasione de s’innamorare ancora. Tantos los apo bidos lassare sa segnoria e torrare a bìvere sa vida insoro in copia normale, fiat sa prus bella cosa de bìdere. M’est capitadu de los bìdere puru a pustis de carchi annu, pariant torrados a  nàschere. Finida sa  soledade, finidos sos malannos, sa cuntentesa de èssere galu duos coros e unu barracu los at torrados a bida, pariant meraculados dae  manu santa.  Su meraculu de s’amore no at edade.

Aggiungi ai preferiti : Permalink.

Un commento

  1. Purtroppo non capisco bene il sardo, conosco abbastanza bene il gallurese, anche se il mio dialetto è diverso. È possibile affiancare una traduzione? Graziee

Rispondi a SIlvana Michelini Annulla risposta

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato. I campi obbligatori sono contrassegnati *