Bruna Murgia
di Bruna Murgia
S’istudada su soli a mericèddu,
ma dògnia logu ’e celu est infogau,
apparèssi sa dii chi non bòliri finiri
e s’allebiada sa terra abbrusciada,
dògnia pèrda est prus bella che s’oru
e intrada in su coru sa luxi ’e sa luna.
De innoi e de inni allirgasa in giru
sa maniposa cun s’abi maista
s’attobiànta in sa froridùra noa
e in su citìri ’e su monti mannu
s’intendinti is pillonis poetendi
e is cèrbus e is crabiòlus currendi.
Fortis in in sa boxi ’e su bentu,
chi non teniri stagioni né momentu,
is crabittus appicculàusu a sa cresura
comente fueddus antigusu ’e cantai
po arregodài custa terra liberada,
lebia che folla in sa friscura ’e beranu.
E sa bellesa sua non teniri fini
candu tottus impari currinti
e torranta a ciccai de s’attaccai
lassanta a s’onestadi ’e ogniùnu
custa grandu beridadi ’e contai
a tottus cussus chi bolinti torrai.
Poita ca ’e tanti meraviglia
chinisisiada podidi castiai
sentza pruis gana de s’incaminai.
De malus tempus seus bivendi
ma ses seguru ca in tottu su mundu
non c’est logu prus bellu de biri
e non c’est fragu prus bonu e lebiu
de su bentu in sa murta e s’ollastu
chi nàsciri in su mori connotu.
E si ti dimandanta ’e custu logu oscuru
non ti sbrigungiasa ’e nai
ca innoi su soli non ci calada diaderu,
s’arrimada sceti unu pagu
e ses seguru ca non torrada
mellus ora ’e arregodài
poita innoi sa dii non morit mai.
