RELAZIONE IN LIMBA PER RICORDARE ANTONIO SIMON MOSSA, ARCHITETTO SARDISTA, IDEOLOGO DELL'INDIPENDENTISMO

Antonio Simon Mossa

Antonio Simon Mossa


di Tonino Bussu

Antoni Simon Mossa e sos tempos suos

S’est iscrittu meda de su partidu sardu,  si sun bocaos a campu documentos de sos primos cungressos sardistas e de sos omines de valia chi l’an fundau, de Lussu, de Bellieni, de Paule Pili, ma de atere belle nudda, pacu e nudda s’est iscritu.

Biogafias de sardistas pacas puru, sa prima est istada sa chi at iscrittu Camillo Bellieni pro Emilio Lussu, ma ateras belle nudda.

Bi suni tesis de laurea chi an faveddau de sos fundadores de su partidu sardu, b’est carchi libru chi faveddat de sos iscrittos de Jubanne Battista Puggioni, de Bartolomeo Sotgiu, azinnos in medas libros bi suni pro Giacobbe, un’opera de Elettrio Corda tratat de Predu Mastinu e Luisi Oggianu, dirigentes e parlamentares sardistas.

S’unicu sardistas chi est istau istudiau meda est Emilio Lussu e propriu custa casione Manlio Brigaglia at finiu de pubblicare totus sas operas cumpletas.

Difficultades mannas attobiamus totus si unu nos dimandat notissias de custu e de cudd’ateru esponente o dirigente sardista.

Non tenimus un archiviu de partidu chi potat esser inditau a sos zovanos o a sos istudiosos pro sichire a cumprender chie fini e ite an fattu, ite an iscrittu, comente la pessaban abberu custos dirigentes e militantes de su Partidu Sardu.

A parte sa pubblicazione manna manna de Boricu  Cubeddu, de su Partidu Sardu s’est iscrittu meda su prus pro s’epoca dae sa naschida a s’arribu de su fasciu e iscrittos  e regortas de articolo s’azapan puru dae su ’44 in susu finas a s’approvassione de s’Istatuto Ispeciale in su mes’e frearzu de su 1948.

 Pessae chi su partidu non tenet una regorta cumpleta de su giornale Su Solco, chi est una miniera de notissias, chi nos facher cumprender ite cheriat narrer a esser sardistas tando, nos fachet cumprender sas gherras, sas peleas, sas lottas in cada campu, in cada settore, chi in cada parte de Sardigna faghian sos sardistas.

Sas lottas pro sa terra, pro s’agricoltura, su pastoriu, sas cooperativas, sas minieras, s’artigianau, s’iscola, sa cultura sarda: sos sardistas fin in prima fila pro totu.

Non bi fit solu lotta politica in parlamentu e in sas istitutziones, ma puru in mesu a sa zente.

Unu propositu de su partidu depet esser su ‘e organitzare s’archiviu de su partidu e totu, su ‘e collire sos documentos e documentare custas lottas chi su partidu at fattu, ca su partidu sardu tenet un’istoria manna e s’attobiu de oje pro Antoni Simon Mossa est de importu mannu mannu propriu pro custu, ca issintre chi ammentamus una pessone chi s’est dedicada e at gherrau pro sa Sardigna, pro su populu sardu, pro sa nassione sarda e s’indipenditzia sua, si chistionat a su matessi tempus de sa vida de su partidu; oje pintamus sa frigura, sa mazine de Antoni Simon Mossa in modu chi servat pro chie l‘at connottu, che a mene, a infriscare s’ammentu de sos pessos e ideales suos e pro chie no l’at connottu a cumprender  sa grandu valìa de sas ideas suas in d-unu mamentu de s’istoria de sa Sardigna chi a chistionare de indipendentzia fit belle reatu e no isco si mancu oje siat permettiu de su totu, si cherimus dare a custa paragula su significu suo zustu chene imboligos o imbrollios, inbellindela o  mascarandela cun ateras paragulas comente a federalismu de varias zenias.

Fit sa paragulas indipendentzia  mal’a a narrer in pubblicu tantu est beru chi sos convegnos, pardon, atobios fattos cun Simon Mossa fini definios clandestinos, secretos, fattos su prus in sos montes de Santu Basili de  Ollolai o in Bosa o Padria o Lula o in  sos buscos de Santu Lenardu de Santulussurzu in mesu de fontanas friscas e bundantes cumente friscas fin sas ideas e bundantes sos programmas pro divisare una Sardigna libera, indipendente, sortindela paris cun sas ateras etnias europeas pro fravicare s’europa de sos populos e de sas etnias: unu ballu tundu de totus custas nassione chene istadu chi ch’esseren isconzau custos istados eretaos dae s’ottichentos e chi galu oje suni malos a morrer e pacu e nudda lassan a sos populos che a su nostru de si poder guvernare a man’issoro e no a man’e mere.  

 

Ma chi sa paragula indipendentzia e totus sas ideas chi li ziraban affurriu esseret bida male, in parte finas inintro su partidu de tando, e cussiderada foras de leze,  si cumprendiat dae comente la cundennaban sos ateros partidos, sos partidos italianos.

M’ammento, pro nde contar una, in su 1974, a pustis una de sas tantas perdidas de votos  in sas eleziones regionales, Micheli Culumbu, tando deputau e segretariu de su partidu, aviat iscrittu una littera riservada inube si narabat chi bisonzabat de cambiare fozolu, cambiar pagina, e inditabat sa rinaschida de sa Sardigna in s’indipendenzia.

Mancari chi esseret riservada sa littera l’an iscobiada totus e pacas dies a pustis  in su giornale de Almirante Il secolo d’Italia si faeddabat de custa litera e s’accusabat su partidu sardu de separatismu e de attentau a s’unidade de s’Italia; m’ammento chi fimos andaos a Nugoro cun ziu Micheli pro chircare, a lucor’e candela, copias de su Secolo d’Italia e , a forza de pelea nd-amus buscau pacas copias in d-una edicola, ca belle nessunu lu leghiat e amus bidu totus sas accusas de su Movimentu sociale, ma sas de sos ateros partidos, de destra e de sinistra, fin belle sas matessi.

 

Antoni Simon Mossa fit cumbintu de sa situassione coloniale de sa Sardigna, de sa politica coloniale de s’Italia e de s’Europa e issu fit cumbintu chi sa Sardigna si depiat rebellare comente avian fattos pacos annos prima medas istados de su terzu mundu, de sos paisos suttairviluppaos, ca fit non solu respetosu de sos populos opprimidos e de sa identidade issoro, limbistica, ma non solu., ma fit unu defensore de sos deretos de totus sos populos chi gherrban pro sa libertade dae sos istados colonialistas europeos. Prima de totus certu sos populos e sas etnias europeas, chi issu non connoschiat pro nd-aer intesu lumenare in s’istampa o in sa televisione o radios, ma los connoschiat ca los aviat abbisitados unu pro unu cunfrontantesi politicamente e culturalmente, istudiandende s’istoria issoro de prima ma su prus de como, connnoschendende sa situassione politica e sociale  de tando in sos annos chimbanta e sessanta.

Difatis fit in cuntattu cun sos esponentes politicos e sindacales e cun sos prus mannos intellettuales chi rappresentaban cussos populos chi a pustis s’opera de Sergio Salvi Sas nassiones proibidas, avian definiu populos chene istadu.

E cheriat chi puru sos ateros sardistas los esseren connottos e propriu pru cussu at picau a Mario Melis, appenas elettu cossizeri regionale in su 1969, e l’at zirau peri sas etnias e nassione chene istadu de s’europa pro li fagher cumprender chi in cue si depiat afforticare su sardismu, inibe pru bi fin funtanas bundantes de sardismu.

E Antoni Simon teniat meda simpatia pro custos cumbattentes, mescamente pro sos catalanos e sos bascos e in sos attovios de Ollolai, Bosa, Padria, Lula  e  Santu Lenardu nde faveddat meda e nois zovanos l’ascurtabamus cun grandu ardore, cun grandu piachere e  abbarravamus incantaos dae custos discursos chi tenian su sapore de sa liberassione de s’omine dae su colonialismu, omines sardos prima de totus e non nos pariat beru chi, mentres in ateras nassione chene istadu si moian, si organitzaban cun radios, televisiones, giornales, governos provvisorios de sa nassione e de s’etnia issoro, inoghe inbetes arguai a chistionare de indipendentzia, de limba, de identidade o de truncare sos pontes cun s’Italia, mama pro medas, mama vidrica  e mancu mama pro nois.

Difatis Simon Mossa faveddabat semper de custos populos, ma a sa fine comente su cantadore a su capu torrat, issu puru torrabat a sa Sardigna e comintzabat a si divisare una Sardigna libera, cun d-unu guvernu suo, cun d-unu sindacau suo, totu sardu, cun sa limba e sas tradissiones suas, cun s’istampa sarda abberu indipendente, cun s’iscola sarda e una formassione professionale addatta a sas esigentzias de sos triballadores sardos e non bona solu pro murghere dinare a sa regione e ingrassare entes e organitzaziones mandigantinas istranzas.

Insumma fit pintante, ca s’arte la teniat, s’istadu de sa nassione sarda.

Pro nois zovanos, medas puru istudentes universitarios, fini sas primas vortas chi intendiavamus chistionare de indipendtzia, mentres finas a tando pacu aviamus intesu finas chistionare de autonomia, francu chie che a mene, e ateros puru, chi no mi soe iscrittu a su partidu sardu, ma so naschiu sardista.

Prima aviamus intesu, istudiau e lettu de s’istadu unitariu, de sas gherras de indipendentzia pro s’Italia de Cavour, de sos Savoias, de Giolitti, de Garibaldi e Mazzini; de istoria de Sardigna nen sos libros nen sos professores mai nde chistionaban e belle belle pessavamus chi sa Sardigna no esseret propriu tentu mancu una vera e propria istoria sua.

Ecco duncas pruite fimos a gula, in gana de intender a Simon Mossa, a Micheli Culumbu, a Battista Culumbu, a sos frades Corronca, a Italo Ortu, a Micheli Zedde, a Antonio Cambule e sa Zampa-Marras, su’umbra de Simon, e a Antonello Satta  e a pustis a Eliseo Spiga a tantos ateros mannos de su partidu sardu, ma puru liberos pessadores no iscrittos a su partidu, ma chi fin in cherta de superare s’autonomia pro arribare a s’indipendentzia.

E Antoni Simon nos fachiat corazu narandennos chi non fimmos solos in custa lotta, ma chi ateros populos, a comintzare dae s’Europa tenian belle sas matessi ideas nostras, sos sardistas fin puru sos catalanos, bascos, bretones, gallesos, iscotzesos, irlandesos, e gai totu.

E pro nois cheriat narrer unu mundu novu, comente a iscoverire istorias chi finas a sa die prima no ischiavamus e gai custos discursos nos an incorazau a chircae s’istoria nostra, s’istoria de sa Sardigna e de sas viddas nostras,  e suni naschios circolos culturales, moimentos libertarios, giornales, radios, bastat a pessare a Città e Campagna, a su populu, sardu, a radio Supramonte, a sas rivistas de sos annos sessanta e settanta comente a sa Nazione Sarda, Sa Repubblica sarda e  amus lettu e ispartinau in totube su libru de Giuliano Cabitza, alias Eliseo Spiga, Sardigna lotta contro la colonizzazione. E ateras operas chi faeddaban de sas ribelliones populares contr’a su centralismu, comente sa lotta contr’a s’occupazione militare de Orgosolo in cuss’epoca.

E propriu dae custos attovios e dae medas ateros s’est formau cussu moimentu generale chi est istau mutiu neosardismu

Sa posizione anticolonialista Simon Mossa l’at manifestada in cuncretu ischierandesi contr’a s’istampa bendia a sos petrolieris, fin sos annos chi s’industria fit naschinde, fit s’epoca de sa naschida de Ottana industriale, de sa frabica a bocca di bandito, de sa petrolchimica chi depiat cancellare sa civilidade pastorale chi criavat delinquentzia e criminalidade.

Fin sos annos de su banditismu e de sa commissione parlamentare de inchiesta, Commissione Medici, istituia pro cumprender pruite in Sardigna tando prus de como bi fit murrunzu, malessere, comente chi non s’esseret ischiu su perché, su pruite. Bisonzu bi fit de una commissione de inchiesta. Pariavamus galu in s’ottichentos a su tempus de su deputau Frantziscu Pais- Serra!

Simon Mossa fit contr’a custos progettos colonialistas de s’industrialitzaizone petrolchimica e at cumbatiu parandeli fronte siat contr’a  sas frabicas siat contr’a s’idea chi su guvernu nazionale e regionale cheriat mandare a dainnantis cun su dinare de su pianu de rinaschida chi at fruttau sa rinaschida sì, non pro sos sardos però, ma pro sos petrolieris e s’industria de s’istadu., sas partecipatziones istatales.

E in cada attobiu o articulu de politica industriale Simon Mossa attaccabat sa petrolchimica e fit sempere a fiancu de chie la cumbattiat ca, essende unu ecologista cumbintu, non cheriat chi esseren ruinau  su territoriu e pro non corrompere s’ispiritu e sa mente de sos sardos.

Una de sas guerra prus bellas chi sos sardistas amus fattu in cuss’epoca contr’a a sa petrolchimica fit in Lula inube s’amministrazione cumonale guidada dae Deiana, sindicu sardista, at parau fronte contr’a Rovelli chi cheriat sa lissenza edilitzia pro poder impiantare una vrabica petrolchimica in sa piana de su Sologo.

Su cossizu cumonale de Lula s’est ischierau contr’a cust’industria chi non teniat perunu ligame cun s’economia de sa zona; si sun fattas assembleas, amus fattu medas attobios puru comente partidu, manifestatziones de piatza, in sa pratza de sos ballos de Lula e s’est formau unu moimentu bene arrodau, forte contr’a sos progettos de Nino Rovelli.

An chircau de si comporare sos amministradores de Lula, ma non che li an fatta ca cussos amministradores non fin in bendida e non si suni lassaos currumpere e a sa fine an negau sa concessione edilitzia a Nino Rovelli chi, mancari chi esseret potente e mannu, non podiat facher su chi cheriat cun zente abituada a gherrare e a difender sa libertade e s’onore.

S’amministratzione de Lula est diventada tando s’esempiu de sa resistentzia contr’a s’industrialitzazione petrolchimica de sa Sardinna, fit una  pandela nostra chi inditavamus a totus sos chi tenian ispessia e corazu de combattere cuss’industrialitzatzione chi solu in custos ultimos tempos  medas si suni cumbintos chi fit irballiada, ma tando solu nois fimos cuntrarios e passavamus pro esseremus contr’a su progressu, contr’a s’industria, contr’a sa civilidade.

E arratz’a e civilidade! Appompiaebollas como cussas industrias e cussas popolatziones!

Como depimus gherrare pro otenner finantziamentos pro sanare sos dannos ambientales chi cuss’industria at criau!

E chie aviat cossizau a sos lulesos de non cunzeder sa lissenza edilitzia fit Simon Mossa chi fit a fiancu de sos lulesos  incorazandelos a lottare contr’a Rovelli.

E fit propriu tra su ‘68 e su ‘69 chi Antoni Simon at sichiu s’impignu suo de semper contr’a a calesisiat pereculu pro s’ambiente.

E ischinde chi sa petrolchimica pro s’ambiente fit sa morte s’est battiu, at gherrau propriu contr’a custas industrias de isperdissiu.

E gai at cossizau a sos lulesos de non dare sas crais de sa bidda a Robelli e cun custa idea e perparande custas battallas sos sardistas de Lula an vintu sas eleziones in su 1970 ponende a vicesindicu , pro sos primos duos annos, a Zuseppe Deiana, sardista de ideas indipendentistas, chi a pustis est diventau sindicu.

Est istada una bella pagina de lotta contr’a su colonialismu e chi in parte est documentada in su libru de Jubanne Columbu Il golpe di Ottana..

E si s’amministratzone de Lula -sichiat Simon Mossa- at a deper cunzeder sa lissenza edilitzia depet ponner, in su cuntrattu de impignare sa Soziedade a bloccare derettu sa produssione e a pagare su matessi sos operaios si sos impiantos de depurazione chi su consortziu fit obbligadu a criare non esseren funtzionau bene o no esseren potiu irmartire sos licuames.

Bi fit puru un’ateru puntu de grandu importu tra sos cossizos a sos lulesos: s’amministratzione sì depiat lottare contr’a s’industria petrolchimica, ma non contr’a s’industria in generale.

E difatis Simon Mossa cossizabat a sos amministradores de Lula de ponner sos terrinos pubblicos de sa zona industriale issoro a dispozione de sos lulesos  e de sos imprendidores sardos chi esseren tentu s’idea de fravicare industrias minores e medias  chi esseren dau occupazione cun pacu capitale.

Custas depian essere sas industrias chi si depian inviluppare e incorazare, sas minores e medias a bassu capitale e a occupazione de prus e non sas de sa petrolchimica, e non sas chi Antoni Simon mutiat de sos feudatarios novos, modernos, ma semper prontos a si che mandigae su dinare de su pianu de rinaschida!

E in Lula a sa fine at bintu s’aministrazione locale, Davide contr’a Golia e a torrau a bincher Davide e de custa lotta fortzis toccat a nde chistionare de prus e a iscrier cust’istoria chi est s’istoria de una bidda chi at torrau su nono a sos potentes, una lotta contr’a sos feudatarios modernos comente sa chi an fattu a sa fine de su ‘700 in Sardigna.

E  est bene chi sos zovanos e puru sos ateros connoscan custas istorias ca suni un esempiu de lotta contr’a su colonialismu.

E s’istoria, si est possibile, cheret iscritta in limba sarda pro mustrare chi sa lotta fit tra sa Sardigna e s’Italia, tra su populu sardu e sa politica economica dominante in Italia, azudada dae istampa, radios e televisiones chi galu oje cantan sos gosos pro custos seperos chi depian cambiare sa Sardigna pro che li moer sos pantalones e janchetas de belludu e li ponner imbetzes sos vestires comporaos a pressiu artu dae foras in sas frabicas de su nord.

E in custu settore intrat su tema chi semper bocabat a campu Simon Mossa: su genocidiu de su populu sardu, sa politica de s’istadu pro irbodiare sa conca de sos sardos pro lis ponner sa cultura, sa limba, s’economia cumbeniente a s’istadu coloniale.

Su chi nos at fattu prus dannu, e l’est fachende galu, est su de non riconoscher dae parte de s’istadu-narabat Simon Mossa- sos tres fattores de importu prus mannu: sa cultura, sa limba e sas tradissiones populares chi suni patrimoniu de sa comunidade sarda. E su fattu chi s’Italia ignoret custos temas -sichiat Mossa- bolet narrer chi cheret arribare a obbligare su populu sardu a ponner in mente a sa voluntade de su dominatore, cheret narrer a arribare a su genocidiu.

Non è infatti genocidio soltanto il delitto di massacro di un popolo. Genocidio significa uccidere l’anima di un popolo! – custu affirmabat Simon Mossa e tando faeddabat de sa limba chi depiat essere imparada in sas iscolas, depiat esser intesa in radios e televisiones, depiat esser iscritta in sos giornales.

Inbetzes de totu custu finas oje pacu si faghet, duncas su camminu pro sa liberazione nazionale de sos sardos est galu longu.

Nois cherimus chi sa limba sarda-narabat Simon Mossa- siat cossiderada sa limba natzionale.

In custu campu carchi passu a dainnantis est istau fattu, ma galu su sardu in cunfrontu a s’italianu est in sa matessi situassione de su teracu cun su mere.

E Simon Mossa, a putis chi faveddabat de limba , de cultura, de tradissiones, de economia, de iscola sarda, de sindacau sardu, de sos populos oprimidos comente su Biafra o su sud-africa o sas nassiones chene istadu in Europa, cungruiat chi custu capitabat ca nois non fimos meres in domo nostra, e duncas pro issire dae custa situassione non bi fit ateru

mediu si no a esseremus indipendentes.

E istae attentu ca custa paragula non fit retorica, nen fruttu de arresonos salottieros, comente narabat issu, ma beniat a foras a pustis de arresonos mannos tra sos intellettuales sardos anticolonialistas e sos ateros dirigentes de sos partidos etnicos europeos.

Est dae custos semenes chi in sos annos setttanta s’est faveddau de prus de limba, de identidade, de populu sardu, de nassione sarda.

Fin sos tempos chi puru sas pintura de Nivola nos incantaban e sos operas suas cun sa Sardigna cun iscrittu a inghiriu venduto, venduto, venduto, da vendere, da vendere e cun sos sardos obbligaos a si che fughire dae sas costas e a si recoverare in sos montes, in sa zonas de intro, de mesu,custas pinturas  an fattu su ziru de sas viddas chistionande e istruindennos cante a sas letturas de libros.

Ma puru Antoni Simon Mossa pintavat, a parte s’arte sua de architetto, e fit ironicu, m’ammento sas pinturas, caricaturas chi aviat fattu pro sas eleziones regionales de su 1965, pubblicadas in ciclostile, inube in d-unu bi fit  s’iscritta in sardu: Gai Sardigna ses hoe, e gai has a esser cras,si istentas a ti fidare. E in mesu figurabat una femina in costumene sardu de fitianu incadenada e presa dae duos carabineris a fiancu chi rappresentaban s’Istadu italianu.

In d-un’atera pintura bi fit unu trenu cun iscrittu: Custu est su trenu de sas promissas e serente a sa locomotiva bi fit iscrittu: trampas e in sa cabina de sa guida bi fit unu caddu ‘e riu, un ippopotamo., in su carrellu de su carbone bi fit iscrittu ingannias e in sos finestrinos si presentaban unu a pustis s’ateu unu corvu marinu, gabbiano, cun sutta iscrittu stella e corona, unu porcu, cun iscrittu scudo crociato, unu beccu, caprone, cun iscrittu  libru, farche e martzeddu e sole chi naschit.

 E sichian unu conilliu cun fozas de edera, unu burricu, asino, cun farche e martzeddu inintro unu globo terrestre, unu camellu cun su tricolore, bandiera rubia e farche e martzeddu, unu guturzu, avvoltoio, cun sa bandiera tricolore cun iscrittu Pli, partidu liberale, unu corvu cun sa framma tricolore de su MSI, e sutta totu custos sa frase: Sardos non lassadebòs ingannare!Difendidebos!Votade Bator moros.

Un atera pintura,in d-una banda bi fit un omine betzu bestiu a sa sarda, in costumene, settiu in d-una preda  pro pasare, e a s’atera banda un’ater’omine a caddu, issu puru bestiu a sa sarda chi dimandat a su primu: Dae meda ses aisetende? E su primu li rispondet: Nessi dae mill’annos! E s’ateru l’at torrau a dimandare: Ello ite ses aisetende? E su primu l’at respostu: Sa libertade!

E nois puru oje semus in noghe ca amus cumpresu chi sa libertade non bisonzu de l’isettare, ma bisonzu de la gherrare pro l’otenner.

E Simon Mossa nos at inditau comente facher

Sichimus su cossizu suo e amus a tenner irbettu, isettu de arribare a resurtu, de poder bier sa Sardigna libera e indipendente.

Alghero 10 de Capidanni  10-9-2010

Aggiungi ai preferiti : Permalink.

Un commento

  1. So cuntentu meda chi calicunu s’ammentet de Antoni Simon Mossa, fizu de un’erentzia de pessadores mannos e de gabale a beru.
    Mi permitto de dimandare una cosa a Toninu Bussu. Chie est ponende fattu a sos passos de A.S. Mossa oe in die? Tzertu, no su PSdAz, chi est resessidu a bocare a campu torra sa paragula ‘indipendentzia’ petzi in custos urtimos meses. E pro ite? Pro che la ponner a cappeddu de una prospettiva – namus goi – federalista.
    Ma est cussu su chi intediat A.S. Mossa pro indipendentzia? O non aiat unu bisu differente?
    Lassande a una banda s’ispiratzione sua (Fanon e totu sa litteradura de sa decolonizatzione e de du postcolonialismu), betza e pacu bona pro sos tempos nostros, non b’at duda peruna chi issu intendiat intro su coro e intro sa mente sua sa netzessidade istorica de una indipendentzia fatta e cumprida. Sa naschida de unu ordinamentu giuridicu nou, soberanu, chi podiat pompiare in cara a totus sos populos, sas natziones e sos istados de Europa, de su Mediterraneu e de su mundu intreu.
    Propiu in custas dies leghimus in sas pazinas de sa Nuova unu negossiu supra sa chistione de s’indipendentzia. Lu fachen zente che a Mariotto Segni e Arturo Parisi, chi de indipendentzia non nd’ischin nudda. Sos ostaculos sun galu mannos. Ma sos prus malos a binchere sun sos ostaculos mentales de sos sardos matessi. Ateru chi irrocare contras a s’Italia!
    Tando, b’at de traballare meda. Si s’ammentu de sos babbos de s’indipendentismu modernu nos podet serbire, est pro nos fagher aperrer sos ogros e pro nos fagher picare a coddu totu sa responsabilidade de su tempus de como e de su tempus benidore. Che a una natzione, non che a una regione periferica de un’ateru istadu chi non si nd’importat nudda de nois.
    L’amus custu corazu o depimus isettare galu?

Rispondi a Omar Onnis Annulla risposta

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato. I campi obbligatori sono contrassegnati *